“Ik zoek niet, maar het ontstaat”. Met André Breton1 en andere surrealisten die écriture automatique een plek hebben gegeven in de kunstgeschiedenis voel ik me deels verwant.
Deze manier van verbeelden, gecombineerd met teken- en schildertechnieken,
heeft mijn handschrift gevormd.
Genius loci; De beschermende geest van een gebied of landschap
Mijn fascinatie voor het sacrale landschap in Italië is verdiept na een uitnodiging in 2016 om in een artist in residence plek in Piéve di Castevoli (Italië) te werken aan het thema “Vrouwen tijdens voorchristelijke religies”.
Ik bezoek Etruskische necropolis in Tarquina en Cerveteri. In 2017 reis ik naar Sardinië. Op Sardinië zijn in het landschap plekken van prehistorische bouwwerken waar mogelijk de Stier aanbeden werd. Het landschap met de Torro di Luce was voor mij een plek van persoonlijke herkenning.
Op Naxos en Thessaloniki ging ik op zoek naar archeologische sites met figurines. In 2019 bezocht ik op Malta de 5.000 jaar oude Haga Qim Tempels.
Gedurende de reizen stonden de volgende vragen centraal:
- Welke rol hebben de tempelvrouwen gespeeld in de neolithische matriarchale maatschappij?
- Wat waren de rollen van mannen en vrouwen binnen vroegchristelijke culturen?
- Wat was de rol van achtereenvolgens Nehalennia, Innina, Sofia, Eva en Maria?
- Hoe kan ik de steeds terugkomende symbolen van de stier, koe en het kalf uit de oude culturen verbinden met mijn werk?
De specifieke sfeer van deze plekken, de genius loci, legde voor mij de basis om geconcentreerd verbinding te maken met mijn innerlijk landschap. Zo ontstond een extra laag ter aanvulling voor mijn beeldend werk.
De Verbinding, mijn landschap, mijn werk
Wat voegen deze reiservaringen, deze vragen en de antwoorden daarop toe aan mijn beeldend werk?
In mijn atelier verwerk ik de ervaringen in schilderijen, tekeningen, een boekrol, kunstenaarsboeken, video’s, collages, beelden en installaties; een ruimtelijk architectonisch landschap.
Waar laat mijn innerlijke Stier mij naar kijken?